Now, I Know... - Κεφάλαιο 1ο

‘Τώρα, ξέρω...’

Κεφάλαιο 1ο

‘Κακή αρχή’

Μπέλλα

Φορούσα ένα κολλητό σκούρο τζιν, μία άσπρη μπλούζα, ένα μαύρο σακάκι από πάνω και κάτι μαύρες γόβες, υπερβολικά ψηλές για μένα. Το όλο σύνολο τελειοποιούσε ένα διαμαντένιο κρεμαστό στο λαιμό που έδινε χρώμα στην απλή άσπρη μπλούζα μου και η μία και μοναδική μου δερμάτινη τσάντα σε χρώμα πάλι μαύρο. Μέσα σ’αυτήν είχα έναν φάκελο με το βιογραφικό μου, ένα μικρό νεσεσέρ με καλλυντικά, ένα δείγμα αρώματος και το πορτοφόλι μου με την ατζέντα μου.

Η Άλις με είχε προειδοποιήσει πως εάν δεν έκανα μια καλή στιλιστική επιλογή για την σημερινή ημέρα, θα με έσερνε στο κοντινότερο εμπορικό κέντρο για κάμποσες ώρες. Συνήθως δεν παίρνω στα σοβαρά τις μικροαπειλές της, αλλά κάτι μου έλεγε πως αν δεν έκανα ότι μου είχε πει, το αποτέλεσμα θα ήταν να βγάλω κάλους από το πολύ περπάτημα.

Το μακιγιάζ μου ήταν απαλό, όμως εύστοχο και είχα σηκωθεί από πολύ νωρίς για να ισιώσω τα μαλλιά μου, που τώρα έφταναν μέχρι χαμηλά στην μέση μου. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, ένας άλλος λόγος που είχα ξυπνήσει νωρίς ήταν το άγχος. Κι αν αργούσα; Κι αν είχε κίνηση στον δρόμο; Κι αν έπεφτα την ώρα που έβγαινα από το αμάξι και σχιζόταν η μπλούζα μου ή το παντελόνι μου; Χίλια δυο καταστροφικά σενάρια περνούσαν όλο το βράδυ από το μυαλό μου και κατάφερα να κοιμηθώ μόλις τρεις ώρες.

‘Σιγά, Μπελς... Δεν πας για πρόεδρος’, με πείραξε ο Τσάρλι, λίγο πριν ξεκινήσω με το αμάξι μου για τον πιο ισχυρό Όμιλο Εταιρειών εντός Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς έβλεπε τα χέρια μου να τρέμουν.

‘Μιλάει ο πενηντάχρονος άνθρωπος που δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη μπροστά σε κοινό’, του αντιγύρισα, προσπαθώντας τα επικεντρωθώ στα δημητριακά που έτρωγα, χωρίς να έχω καμία όρεξη για φαγητό. Ο Τσάρλι συνοφρυώθηκε και γύρισε την προσοχή του στις πρωινές ειδήσεις της τηλεόρασης.

Ήμουν 23 χρονών και ζούσα ακόμα με τον πατέρα μου, διότι δεν μπορούσα να βρω κάποια δουλειά. Πέρασα στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, το Μπέρκλεϋ, με υποτροφία για Διαχείριση Επιχειρήσεων, κι όμως, δεν έβρισκα πουθενά θέση σε κάποια εταιρεία. Μέχρι περίπου πριν ένα μήνα, εργαζόμουν ως σερβιτόρα σ’ένα εστιατόριο που ανήκε σε μία φίλη του μπαμπά μου, όμως με έδιωξαν λόγω της αδεξιότητάς μου. Κάθε μέρα έσπαγα κι από ένα τουλάχιστον ποτήρι ή πιάτο. Έτσι, η Τζούλι, η φίλη του μπαμπά μου του είπε το εξής: ‘Συγνώμη πραγματικά, Τσάρλι, όμως η Μπέλλα έχει ξεπαστρέψει ήδη δύο σερβίτσια μας των 20 πιάτων το καθένα’. Ο πατέρας μου γέλασε σε αυτό.

Ώσπου ένα απόγευμα, ήρθε στο σπίτι μου η Άλις μες στην τρελή χαρά για να μου ανακοινώσει πως γνώρισε έναν απίστευτο τύπο, ξανθό, γαλανομάτη, ψηλό και κατά την Άλις: κούκλο και τζέντλεμαν.

‘...και μου είπε πως δουλεύει στην εταιρεία του ξαδέρφου του. Κανονικά είναι το δεξί του χέρι, αλλά τώρα που έφυγε η γραμματέας του αφεντικού του, εκτελεί εκείνος τα καθήκοντά της’. Μιλούσε ασταμάτητα ώσπου η τελευταία πρόταση μου κέντρισε το ενδιαφέρον υπερβολικά πολύ.

‘Έφυγε η γραμματέας του αφεντικού του είπες; Και που δουλεύει τέλος πάντων αυτός ο Τζάσπερ;’, την ρώτησα, με την καρδιά μου να σφυροκοπάει και τον ενθουσιασμό μου σιγά σιγά να ξεσηκώνεται.

‘Εμμ... Αχ να δεις πως μου την είπε την εταιρεία... Α ναι! Όμιλος Εταιρειών Κάλλεν’, μου απάντησε κι εγώ έμεινα μα ανοιχτό το στόμα. Αυτός ήταν ο πιο καταξιωμένος Όμιλος των Η.Π.Α. Ω Θεέ μου...

‘Άλις, σκέφτεσαι αυτό που σκέφτομαι;’ Την κοίταξα με μάτια όλο νόημα και της χαμογέλασα πλατιά.

Στην αρχή η έκφρασή της ήταν μπερδεμένη, όμως μετά κατάλαβε για ποιο πράγμα μιλούσα. ‘Ιζαμπέλλα Μαρί Σουάν, νομίζω πως αυτή είναι η ευκαιρία της ζωής σου! Κυνήγησέ την!’

Η Άλις ψάρεψε τον Τζάσπερ και τον ρώτησε εάν έψαχναν για κάποια καινούρια γραμματέα. Η απάντησή του ήταν θετική, και κάπως έτσι βρέθηκα έξω από τα γραφεία της εταιρείας, ντυμένη για μια φορά στην ζωή μου σύμφωνα με την μόδα και με τα γόνατά μου να τρέμουν. Το πιο τρομοκρατικό απ’όλα ήταν οι ψηλοτάκουνες γόβες που φορούσα.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και ύψωσα το κεφάλι μου για να κοιτάξω το ψηλό κτήριo, το αρχηγείο Κάλλεν, που στεκόταν μπροστά μου, όλο γυαλί και ατσάλι. Ήταν η φαντασία κάθε αρχιτέκτονα. Τελικά, πήρα την απόφαση να περάσω τις αυτόματες πόρτες. Στα δεξιά μου εντόπισα το γραφείο πληροφοριών και περίμενα να τελειώσει κάποιος πελάτης μπροστά μου που μιλούσε με την υπάλληλο. Έκλεισα τα μάτια μου για μισό δευτερόλεπτο και τα ξανάνοιξα. Το άγχος με τρέλαινε.


Κοίταξα για λίγα δευτερόλεπτα γύρω μου. Ο χώρος ήταν διακοσμημένος με γυαλί, ξανά ατσάλι και ανοιχτόχρωμο ξύλο. Ήταν ταιράστιος και παρατήρησα πως όλοι οι άνθρωποι που πηγαινοέρχονταν γρήγορα είχαν έναν διαφορετικό αέρα και ήταν απίσευτα καλοντυμένοι.

‘Παρακαλώ, δεσποινίς;’ μου απεύθυνε τον λόγο ευγενικά η υπάλληλος, όταν ήρθε η σειρά μου.

‘Καλημέρα σας. Είμαι εδώ για την θέση γραμματέα του... συγνώμη μισό λεπτό’, έβγαλα από την τσέπη μου το χαρτί που μου είχε δώσει η Άλις ‘...του κυρίου Έντουαρντ Κάλλεν’, την πληροφόρησα ευγενικά.

‘Το όνομά σας;’

‘Ιζαμπέλλα Σουάν’.

‘Έχετε μήπως την ταυτότητά σας;’.

‘Μάλιστα, αμέσως’. Την έβγαλα από το πορτοφόλι μου και της την έδωσα. Κατέγραψε κάποια στοιχεία στον υπολογιστή της και μου την έδωσε πίσω μ’ένα χαμόγελο. Ύστερα, σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου της και πληκτρολόγησε έναν σύντομο αριθμό.

‘Ναι, Τζέσικα; Να περιμένεις μία δεσποινίς Ιζαμπέλλα Σουάν για την θέση γραμματέα του κυρίου Κάλλεν. Την στέλνω αμέσως στον εικοστό’. Έκλεισε το ακουστικό αμέσως κι εγώ ξεφύσησα.

‘Δεσποινίς Σουάν, σας περιμένουν στον εικοστό όροφο. Το ασανσέρ βρίσκεται στα αριστερά σας. Καλή τύχη’, μου ευχήθηκε μ’ένα αληθινό χαμόγελο. Κάτι όμως δεν μ’άρεσε στο «καλή τύχη». Τί σήμαινε αυτό;

Εγώ την ευχαρίστησα και πήρα το ασανσέρ. Έφτασα στον εικοστό όροφο και από μέσα μου προσευχόμουν. Η πόρτα του ασανσέρ άνοιξε και βρισκόμουν ξανά σ'έναν χώρο πανομοιότυπο με το ισόγειο. Ξανά κυριαρχούσε το γυαλί, το ατσάλι και το ανοιχτόχρωμο ξύλο. Αμέσως ήρθε δίπλα μου μία ξανθιά κοπέλα με γαλανά μάτια. Κάτι στο βλέμμα της και στην εμφάνισή της φώναζε: Ψεύτική!

‘Η δεσποινίς Σουάν;’, με ρώτησε κάπως υπεροπτικά.

‘Μάλιστα’, είπα και της έτεινα το χέρι μου για χειραψία. Εκείνη έσφιξε το χέρι μου και με κοίταξε από πάνω ως κάτω, κάνοντάς με να νιώσω άσχημα.

‘Αν δεν κάνω λάθος έχετε έρθει για την θέση της γραμματέα’.

‘Μάλιστα’. Έπρεπε πραγματικά να σταματήσω να λέω συνέχεια μάλιστα. Ξύπνα, Μπέλλα!

‘Μπορείτε σας παρακαλώ να περιμένετε στο σαλονάκι μέχρι ο κύριος Κάλλεν να σας δεχτεί; Θέλετε κάτι να πιείτε; Ένα καφέ; Νερό;’ με ρώτησε παριστάνοντας την ευγενική.

‘Ένα καπουτσίνο, αν έχετε την καλοσύνη’. Την κοίταξα μ’ένα σφιγμένο χαμόγελο.

‘Αμέσως’, μου είπε και διέσχισε έναν μακρόστενο διάδρομο για να χαθεί μέσα σ’έναν άλλο χώρο.

Εγώ περιεργάστηκα τα πράγματα γύρω μου. Υπήρχε υπερβολική ησυχία, γεγονός που με έκανε να νιώθω άβολα. Αναστέναξα και κάθισα στον κοντινότερο καναπέ, βγάζοντας το κινητό μου για να ελέγξω εάν είχα κάποιο μήνυμα.

2 Αναπάντητες Κλήσεις και 1 Νέο Μήνυμα.

Οι δύο αναπάντητες ήταν από τον καλύτερό μου φίλο, τον Ράιλι, και τον μπαμπά μου. Επιχείρησα να καλέσω τον Ράιλι αλλά βγήκε ο τηλεφωνητής του, οπότε το άφησα για αργότερα. Το μήνυμα ήταν από την Άλις: Καλή τύχη, Μπελ! Είμαι σίγουρη ότι θα σκίσεις! Σ’αγαπώ πολύ! xoxo 

Η απάντησή μου ήταν: Σ’ευχαριστώ πολύ, ξωτικό! Κι εγώ σ’αγαπώ πάρα πολύ! Φιλιά.

Χαμογέλασα κι εκείνη την στιγμή άκουσα τακούνια να με πλησιάζουν, χωρίς όμως να σηκώσω το κεφάλι μου από το τηλέφωνό μου. Και μόλις έκανα να υψώσω το βλέμμα μου, ένιωσα κάτι να υγραίνει την άσπρη μου μπλούζα και τα μάτια μου γούρλωσαν. Έβγαλα μια πνιχτή κραυγή και σηκώθηκα απότομα. Μπροστά μου βρισκόταν η ξανθιά κοπέλα από πριν μ’ένα αθώο βλέμμα, κρατώντας το καπουτσίνο μου μισογεμάτο. Ξαφνικά, τα καταστροφικά σενάρια που σκεφτόμουν το χθεσινό βράδυ, έβγαιναν αληθινά.

‘Θεέ μου! Τι αδέξια που είμαι! Συγνώμη, δεσποινίς Σουάν! Πήγα να σας το φέρω ακριβώς μπροστά σας και καταλάθος χύθηκε’, έσπευσε να απολογηθεί, όμως δεν φαινόταν και πολύ στεναχωρημένη.

‘Δεν πειράζει’, μουρμούρισα έντρομη, προσπαθώντας να καθαρίσω τον λεκέ πάνω στο λευκό μπλουζάκι μου. Τι θα έκανα τώρα; Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα από τα νεύρα μου.

‘Ελάτε να το καθαρίσετε όσο μπορείτε στην τουαλέτα’. Την ακολούθησα σ’ένα τεράστιο γραφείο με σκούρα χρώματα, αφού πρώτα περάσαμε μέσα από ένα μικρότερο γραφείο που υπέθεσα πως ήταν γραφείο γραμματέα, και ύστερα μέσα σ’ένα υπερπολυτελές μπάνιο. Ούτε σε πεντάστερο ξενοδοχείο να ήμουν...

Η κοπέλα με άφησε μόνη μου να καθαρίσω τον λεκέ. Δεν έβγαινε όσο νερό και να έριχνα. Κοιτάχτηκα στον τεράστιο καθρέπτη κι ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλό μου. Τώρα φαινόταν ακόμα πιο χάλια. Πως θα αντίκριζα έτσι τον Έντουαρντ Κάλλεν; Η σημερινή συνάντηση σίγουρα θα ήταν μια καταστροφή. Πάει η θέση, πάνε όλα!

Αναστενάζοντας, πέρασα την τσάντα μου στον ώμο μου και άνοιξα την πόρτα του μπάνιου. Αυτό που είδα μπροστά μου με έκανε να ακινητοποιηθώ. Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, με τα χέρια στις τσέπες του, βρισκόταν ένας ψηλός άντρας με μαλλιά στο χρώμα του χαλκού. Είχε μισογυρισμένη την πλάτη του σε μένα και μπορούσα να καταλάβω πως φορούσε καλό κουστούμι. Τον κοιτούσα για μερικά δευτερόλεπτα, φοβούμενη να κουνηθώ έστω κι ένα εκατοστό. Σε τι μπελάδες είχα μπει; Αν αυτό το γραφείο ήταν δικό του; Πώς θα εμφανιζόμουν από το πουθενά μπροστά στον ξένο άνθρωπο;

Ο ήχος των τακουνιών μου πάνω στο πάτωμα, για κακή μου τύχη, με πρόδωσε. Ο ψηλός άντρας γύρισε απότομα προς το μέρος μου, ταραγμένος. Στην αρχή με κοίταξε με δυσπιστία και ύστερα νευριασμένος και μπερδεμένος. Και όταν τα μάτια μας συναντήθηκαν, ένιωσα μια ανατριχίλα σε όλο μου το σώμα.

Τα μάτια του είχαν το χρώμα των πιο πολύτιμων σμαραγδιών. Μυστηριώδη, βαθιά και φωτεινά. Τα χαρακτηριστικά του ήταν αρκετά έντονα και τετραγωνισμένα. Το μέτωπό του λείο, με μερικές τούφες από τα ατημέλητα μαλλιά του να το κρύβουν. Ένιωσα μια παράξενη επιθυμία να περάσω τα ακροδάχτυλά μου πάνω από την λεπτή και ίσια μύτη του. Να χαϊδέψω τις καμπύλες των χειλιών του και να αγγίξω τα φρεσκοξυρισμένα μάγουλά του. Χριστέ μου, ήταν τόσο όμορφος που η αναπνοή μου πιάστηκε στον λαιμό μου!

‘Τι κάνετε στο γραφείο μου, δεσποινίς;’, μου μίλησε ενοχλημένος. Εγώ κατάπια την γλώσσα μου. Στο γραφείο του... Κρύος ιδρώτας έτρεξε στο μέτωπό μου και στο σβέρκο μου.

‘Εμμ... Εγ-γώ απλώς... Δ-Δηλαδή...’, κόμπιασα, τραυλίζοντας. Έμπλεξα νευρικά τα δάχτυλά μου, εναποθέτοντας το βάρος μου από το ένα μου πόδι στο άλλο.

Εκείνος σήκωσε το ένα του φρύδι ερωτηματικά και υπεροπτικά. ‘Εσείς απλώς;’, με ειρωνεύτηκε μ’ένα στραβό χαμόγελο. Τα μάτια του, όμως, πρόδιδαν την αγανάκτησή του.

‘Αφήστε με να σας εξηγήσω, σας παρακαλώ...’, τον ικέτευσα, νιώθοντας τεράστια ντροπή.

‘Σας έκανα μια πολύ απλή ερώτηση! Τι κάνετε στο γραφείο μου, δεσποινίς;’ επανέλαβε και το πρόσωπό του άρχισε να κοκκινίζει. Κακό σημάδι...

‘Δεν είναι και τόσο εύκολο, ξέρετε, να σας εξηγήσει κάποιος όταν φαίνεστε έτοιμος να εκραγείτε!’, ξέσπασα και αναρωτήθηκα αμέσως, πού βρήκα το θάρρος να υψώσω την φωνή μου. Φαίνεται πως τα νεύρα μου δεν με βοηθούσαν και πολύ...

‘Τολμάτε να μου αντιμιλάτε κιόλας; Νομίζω πως έχω το δικαίωμα να εκρήγνυμαι από την στιγμή που μπήκε μέσα στο γραφείο μου μία άγνωστη, χωρίς προειδοποίηση, και μάλιστα απ’ότι φαίνεται χρησιμοποίησε και το μπάνιο μου, ξανά χωρίς προειδοποίηση!’. Έδειξε με το χέρι του την βρεγμένη μου μπλούζα και τα χέρια μου.

‘Δεν μπήκα εδώ μέσα για να σας κλέψω ή να σας σκοτώσω! Απλώς μία υπάλληλος με οδήγησε στο μπάνιο σας για να καθαρίσω τον καφέ που έπεσε πάνω στην μπλούζα μου! Συγνώμη αν σας διέκοψα από κάτι και συγνώμη που βρέθηκα στο γραφείο σας, αν και χωρίς να το επιδιώξω. Δεν περίμενα πως θα πείραζε κάποιον τόσο πολύ το ότι χρησιμοποίησα τον νιπτήρα του’, του πέταξα απότομα.

Ο άντρας έριξε το κεφάλι του πίσω, ξεσπώντας σε γέλια και ήμουν σίγουρη πως δεν γελούσε επειδή έβρισκε κάτι αστείο. Πάντως, παρατήρησα πως είχε μελωδικό γέλιο. ‘Κάποιον; Έχετε ιδέα σε ποιον μιλάτε;’ απαίτησε, υψώνοντας τώρα κι εκείνος την φωνή του.

‘Δεν με νοιάζει εάν είστε ο Πρόεδρος των Η.Π.Α, ο Πάπας ή ένας απλός υπάλληλος. Με νοιάζει το γεγονός ότι σας ζήτησα συγνώμη για κάτι το οποίο δεν είναι ούτε κατά διάνοια τόσο σοβαρό κι εσείς-’, πήγα να πω αλλά με διέκοψε.

‘Εγώ θεωρώ σοβαρό το γεγονός πως μια άγνωστη βρίσκεται στο γραφείο μου!’.

‘Σας λέω ξανά πως δεν μπήκα από μόνη μου. Μία υπάλληλος μου προσέφερε το μπάνιο σας για να καθαρίσω την μπλούζα μου’. Ένιωθα πως η ψυχραιμία μου και η υπομονή μου εξαντλούνταν. Το ζήτημα δεν ήταν σε καμία περίπτωση τόσο σοβαρό!

Ο άντρας μπροστά μου τσίμπησε με τα δυο του δάχτυλα το πάνω μέρος της μύτης του, κλείνοντας σφιχτά τα μάτια του. ‘Δεν θα καθίσω να το συζητήσω άλλο μαζί σας. Σας παρακαλώ, πηγαίνετε’, μίλησε με σφιγμένα δόντια.

Εγώ σήκωσα επιδεικτικά το πιγούνι μου και με αέρινο βήμα, βγήκα από το γραφείο του. Να θυμηθώ να δώσω συγχαρητήρια στην ξανθιά υπάλληλο. Αλλά τί φταίει κι αυτή, όταν ο κόσμος έχει τεντωμένα νεύρα και ξεσπάει σε αθώους... Μα καλά, άλλο μπάνιο σε όλους αυτούς τους ορόφους δεν υπήρχε;

Περίμενα μερικά λεπτά στο σαλονάκι, όταν...

‘Α, εδώ είστε. Ο κύριος Κάλλεν μπορεί να σας δεχτεί αυτή τη στιγμή’. ...εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου η υπάλληλος. Εγώ έγνεψα και την ακολούθησα.

Ένιωσα πραγματικά μπερδεμένη όταν η κοπέλα με οδήγησε ξανά πίσω στο γραφείο από το οποίο είχα εξέλθει πριν λίγο. Δεν μπορεί... Το σώμα μου τσιτώθηκε και παρακαλούσα τον Θεό να μην δω μπροστά μου τα σμαραγδένια μάτια εκείνου του άντρα.

Η κοπέλα χτύπησε ελαφρά την πόρτα και από μέσα ακούστηκε μία βραχνή φωνή, ίδια με του άντρα που είδα νωρίτερα, να λέει «περάστε». Ξαφνικά, δεν έφτανε επαρκές οξυγόνο στα πνευμόνια μου. Κατάπια σπασμωδικά.

Προχωρήσαμε μερικά βήματα. Το κεφάλι μου ήταν σκυμμένο και προσπάθησα να κρυφτώ πίσω από την κουρτίνα των μαλλιών μου.

‘Κύριε Κάλλεν, η δεσποινίς που περιμένατε. Με χρειάζεστε κάτι άλλο;’ είπε η υπάλληλος γλυκά, με μια ανεξήγητη οικειότητα.

‘Όχι, Τζέσικα, μπορείς να πηγαίνεις’, απάντησε ο κύριος Κάλλεν αόριστα, και τώρα άκουγα ολοκάθαρα την φωνή του.

Να πάρει, ακόμα και η παραμικρή ελπίδα που είχα να μην είναι αυτός ο κύριος Κάλλεν, έσβησε. Και τώρα, όχι μόνο έχω εμφανιστεί μπροστά του με λερωμένη μπλούζα, αλλά θα συνειδητοποιήσει κιόλας πως η γυναίκα που βρέθηκε μέσα στο γραφείο του πριν λίγα λεπτά από το πουθενά και μάλιστα του αντιμίλησε, ζητάει και την θέση της γραμματέας του. Περίφημα! Το σκορ; Κάλλεν 1, Σουάν 0.

Η κοπέλα, που το όνομά της τελικά έμαθα πως ήταν Τζέσικα, έκλεισε την πόρτα πίσω της, κι εγώ στεκόμουν ολομόναχη για να αντιμετωπίσω τα θηρία. Θα μου φώναζε; Θα μου έλεγε να ξεκουμπιστώ από δω; Σίγουρα όμως, την θέση την είχα χάσει από την πρώτη στιγμή.

Τόλμησα να ρίξω μια κλεφτή ματιά πάνω του και τον είδα να τακτοποιεί κάποια χαρτιά. Φαίνεται πως δεν με είχε προσέξει ακόμα. Εγώ πήρα το θάρρος και έσπρωξα τα μαλλιά μου πίσω από τους ώμους μου και ξερόβηξα. Εκείνος σήκωσε απότομα το κεφάλι του και με κοίταξε με έκπληξη και δυσπιστία.

‘Τι κάνετε εδώ ξανά, δεσποινίς;’ Η φωνή του έκρυβε καλά την έχθρα του.

Ανασήκωσα τους ώμους μου. ‘Απ’ότι φαίνεται, είμαι εδώ για την θέση γραμματέα, όμως νομίζω πως ήρθε η ώρα να πηγαίνω πραγματικά. Καλημέρα σας’. Έκανα μεταβολή και κατευθύνθηκα προς την πόρτα, με την καρδιά μου να σφυροκοπάει.

‘Σταθείτε!’ Τον άκουσα να λέει και πάγωσα στην θέση μου. Η φωνή του ήταν κάπως παρακλητική.

Γύρισα να τον κοιτάξω. ‘Ναι;’.

‘Αν δεν κάνω λάθος, το όνομά σας είναι Ιζαμπέλλα Σουάν’, είπε, χαμογελώντας γοητευτικά.

Εγώ ένευσα καταφατικά, κοιτάζοντας μέσα στα φωτεινά του μάτια. ‘Μπέλλα’, πρόσθεσα.

‘Χμμ... Μ’αρέσει περισσότερο το Ιζαμπέλλα’, μουρμούρισε γρήγορα, κι ένα κοκκίνισμα σκαρφάλωσε στα μάγουλά μου.

‘Εμένα πάλι καθόλου’, έσπευσα να διαφωνήσω και αμέσως το μετάνιωσα, γιατί φάνηκα αρκετά ενοχλημένη. ‘Δηλαδή, όχι ότι με πειράζει και πολύ εάν με φωνάζουν έτσι... Α-Απλώς βρίσκω το Ιζαμπέλλα πολύ επίσημο και με αποκαλούν έτσι μόνο όταν έχω κάνει κάτι κακό’. Τα χέρια μου έτρεμαν και εκείνος το παρατήρησε.

Ο κύριος Κάλλεν χαχάνισε. ‘Μη φοβάστε να πείτε την γνώμη σας για το όνομά σας. Δεν δαγκώνω... πολύ. Εάν θέλετε να σας φωνάζω Μπέλλα, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα’.

Γιατί μου φερόταν έτσι, τόσο ξαφνικά; Σαν να ήταν ένας άλλος άνθρωπος. Δεν θα με έδιωχνε;

Καθάρισε το λαιμό του. ‘Παρακαλώ, καθίστε’, αμέσως η φωνή του έγινε ξανά τυπική.

Εγώ έμεινα να τον κοιτάζω. ‘Τι; Εννοώ, ορίστε;’.

‘Είπα, καθίστε’, επανέλαβε πιο αργά και σταθερά.

‘Μα-’.

‘Δεν έχει μα. Καθίστε’. Φαινόταν ανυπόμονος.

Εγώ, όντας επιφυλακτική, κάθισα στην πολυθρόνα μπροστά από το γραφείο του. Τα πόδια μου ήταν μαζεμένα και το σώμα μου έπιανε όσο λιγότερο χώρο μπορούσε. Το άγχος επέστρεψε.

‘Έχετε το βιογραφικό σας μαζί σας;’

‘Μάλιστα’. Άντε πάλι με το μάλιστα... Έβγαλα τον φάκελο και του τον έδωσα.

Ο κύριος Κάλλεν αφιέρωσε ένα-δύο λεπτά διαβάζοντας με προσήλωση για τις σπουδές μου, τις ασχολίες μου και τα λοιπά. Πρόσεξα πως ενώ διάβαζε, μία ρυτίδα εκφράσεως εμφανιζόταν ανάμεσα στα φρύδια του κι εγώ ήθελα να απλώσω το χέρι μου για να την διώξω.

‘Χμμ... Δηλαδή έχετε αποφοιτήσει από το Μπέρκλεϋ με Μάστερ Διαχείρισης Επιχειρήσεων. Δεν βλέπω όμως να έχετε προϊστορία σε κάποια εταιρεία’, παρατήρησε κι εγώ σταμάτησα να αναπνέω. ‘Δεν έχετε δουλέψει ξανά, βασιζόμενη σε αυτό που σπουδάσατε;’, ρώτησε.

‘Όχι, αποφοίτησα μόλις πέρυσι, νωρίτερα από το κανονικό, γιατί ήμουν από τους καλύτερους στο Τμήμα Επιχειρήσεων και Δημοσίων Σχέσεων. Από τότε έχω κάνει αρκετές δουλειές, που όμως δεν σχετίζονται με αυτό που θέλω να ασκήσω’, του μίλησα ειλικρινά.

‘Δεν βρίσκατε κάποια κατάλληλη θέση;’. Έκανε μια αόριστη κίνηση με το χέρι του.

‘Δεν έβρισκα γενικώς κάποια θέση’, τον διόρθωσα.

Άφησε το βιογραφικό μου μπροστά του, πάνω στο γραφείο, και έμπλεξε τα δάχτυλά του πάνω από τον φάκελο. ‘Φυσικά, γνωρίζετε πως η δουλειά αυτή απαιτεί φοβερές ικανότητες και αυτοθυσίες’, μου επισήμανε κι εγώ άρχισα να νιώθω περισσότερες αμφιβολίες.

‘Το γνωρίζω αυτό πολύ καλά’, τον διαβεβαίωσα

‘Είστε πολύ νέα και άπειρη, πιστεύετε πως θα μπορέσετε να ανταποκριθείτε στις απαιτήσεις τις συγκεκριμένης εταιρείας;’, με ρώτησε με φωνή που είχε ένα βαθύ νόημα. Νομίζω πως εννοούσε και κάτι παραπάνω. Και για στάσου, αυτός πόσο χρονών ήταν;

‘Δεν νομίζω πως το γεγονός πως κάποιος είναι νέος και άπειρος σημαίνει πως δεν είναι και κατάλληλος να εργαστεί, ακόμα και εάν η εταιρεία είναι η καλύτερη στη χώρα’, του ανταπέδωσα κάπως ψυχρά.

Τότε, σηκώθηκε και άρχισε να περπατάει πέρα δώθε μέσα στο γραφείο του.

‘Υπάρχουν κάποια αναφαίρετα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει κάποιος για να γίνει πετυχημένος στον χώρο του Business and Management. Και γι’αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά έφτασα τόσο ψηλά την εταιρεία.

’Καταρχάς, πρέπει να έχετε αυτογνωσία, να είστε αυτοδύναμη και να παίρνετε πρωτοβουλίες οι οποίες στηρίζονται σε σωστές αντιλήψεις. Δεύτερον πρέπει να έχετε ηγετικές ικανότητες και να είστε ενεργητική. Τρίτον, η ικανότητα επίλυσης προβλημάτων είναι ένας καθοριστικός παράγοντας για την επιτυχία. Τέταρτον, η ικανότητα ομαδικής συνδιάλεξης, επικοινωνίας και συνεργασίας με τους συναδέλφους και τους πελάτες είναι πολύ σημαντική. Και τέλος, θα πρέπει να παραμένετε ήρεμη σε κάθε περίσταση και να προσεγγίζετε τις καταστάσεις με αισιοδοξία’

Τον άκουγα με προσήλωση όλη την ώρα που μιλούσε καθώς περπατούσε με έναν αέρα που πρόδιδε την δύναμη, την ισχύ του και τον εγωισμό του. Δεν ξέρω όμως τί ήταν αυτό που με έκανε να νιώσω την καρδιά μου να χτυπά πιο γρήγορα. Ίσως το απλανές βλέμμα του, με τα πράσινα μάτια του να γυαλίζουν. Το μόνο σίγουρο ήταν πως η ομορφιά του ήταν απερίγραπτη και κάθε γυναίκα θα πέθαινε έστω και για ένα λεπτό μαζί του. Και φαινόταν πως το ήξερε αυτό.

‘Νομίζετε πως ο χαρακτήρας σας καλύπτει όλες τις παραπάνω προϋποθέσεις, δεσποινίς Σουάν;’, είπε τελικά, γυρνώντας προς το μέρος μου. Εγώ είχα ήδη καρφωμένα τα μάτια μου στο πρόσωπό του, και όταν παρατήρησα πως με κοιτούσε κατάματα, κοκκίνισα. Είχα χάσει τον ειρμό τον σκέψεών μου και άντε τώρα να τον έβρισκα ξανά, μετά από αυτή την ματιά.

Κούνησα λίγο το κεφάλι μου για να καθαρίσει ο εγκέφαλός μου. Νομίζω πως τον είδα να χαμογελάει. ‘Ναι, πιστεύω πως μπορώ να ανταπεξέλθω πλήρως στις προσδοκίες σας, κύριε Κάλλεν’. Έκανα την φωνή μου να ακουστεί σίγουρη.

Άφησε ένα μικρό γελάκι να του ξεφύγει που διήρκησε ένα δευτερόλεπτο. ‘Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα πράγματα που πρέπει να έχει η γραμματέας μου, δεσποινίς Σουάν’. Δεν μπορούσα να καταλάβω τον τόνο της φωνής του. Κάθισε ξανά στην καρέκλα του, γέρνοντας τον κορμό του πάνω από το γραφείο και κοιτάζοντάς με βαθιά στα μάτια.

‘Δεν καταλαβαίνω’. Βλεφάρισα.

Ξαναγέλασε, αυτή την φορά λίγο πονηρά. ‘Περιμένω από την γραμματέα μου να αφιερώνει περισσότερο χρόνο σε μένα, εκτός των ορών εργασίας της’, είπε με βραχνή φωνή που με έκανε να ανατριχιάσω.

Εγώ γούρλωσα τα μάτια και τον κοίταξα σαν να ήταν τρελός. Που ήταν δηλαδή... Αυτό ήταν το λιγότερο προσβολή!

‘Παρακαλώ;’, προσπάθησα να ακουστώ ευγενική. Δεν μπορεί, είχα καταλάβει λάθος.

Με κοιτούσε λες και τον διασκέδαζα. ‘Δεν εννοώ αυτό που σας πέρασε από το μυαλό’. Από τον τόνο του, πραγματικά αμφέβαλλα γι’αυτό. ‘Ωστόσο περιμένω η γραμματέας μου να με συνοδεύει σε όλες τις κοσμικές εκδηλώσεις που διοργανώνει είτε η οικογένειά μου, είτε οι  φίλοι μου και οι συνεργάτες μου’.

Δεν μίλησα. Δεν είχα πειστεί απόλυτα, όμως για την ώρα δεν θα με απασχολούσε αυτό το θέμα. Στο κάτω κάτω, ούτε καν είχα προσληφθεί.

‘Η αλήθεια είναι πως είμαι δύσκολος άνθρωπος. Απαιτώ πάρα πολλά, χωρίς να δίνω σχεδόν τίποτα σε αντάλλαγμα. Μ’αρέσει να εξουσιάζω και όχι να εξουσιάζομαι, όπως επίσης δεν ανέχομαι να μοιράζομαι τα πράγματα που μου ανήκουν’. Με κοίταξε έντονα.

Σηκώθηκε. ‘Λοιπόν, δεσποινίς Σουάν, χάρηκα για την γνωριμία. Αν και κάναμε μια κακή αρχή, ελπίζω τα πράγματα ανάμεσά μας με την μέρα να γίνονται όλο και καλύτερα’. Μου χαμογέλασε πονηρά και μου έδωσε το χέρι του.

Σηκώθηκα κι εγώ και άφησα το μεγάλο χέρι του να κλείσει μέσα του το μικροσκοπικό δικό μου. Ξαφνικά, ηλεκτρικό ρεύμα ένωνε τα δέρματά μας, το οποίο κατευθυνόταν μέσα από τις φλέβες μου σε ολόκληρο στο σώμα μου. Μια ζεστασιά με κατέκλυσε. Και βλέποντας το πρόσωπό του, νομίζω πως το ένιωσε και αυτός. Όμως, το υπεροπτικό ύφος του δεν τον άφησε να το δείξει και πολύ.

‘Σας ευχαριστώ πολύ, κύριε Κάλλεν, που παρόλα όσα έγιναν δεχτήκατε να με δείτε’. Του ανταπέδωσα το χαμόγελο.

‘Θα επικοινωνήσω μαζί σας για να σας ενημερώσω εάν η θέση είναι δική σας’, με πληροφόρησε και θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο βρισκόμουν εδώ.

‘Το τηλέφωνό μου αναγράφεται στο βιογραφικό μου’.

‘Το γνωρίζω’.

Αναστέναξα. ‘Λοιπόν, και πάλι σας ευχαριστώ και καλή σας ημέρα’.

Έκανε τον μισό γύρο του γραφείου του και ήρθε να σταθεί ακριβώς απέναντί μου. Πήρε το χέρι μου στα δύο δικά του και έκανε κάτι που δεν το περίμενα. Φίλησε τα δάχτυλά μου, αναπνέοντας βαθιά, κι εγώ κοκκίνισα πιο πολύ από ποτέ. Η αίσθηση των απαλών χειλιών του πάνω στο δέρμα μου, έκανε το μυαλό μου να σταματήσει να δουλεύει και την καρδιά μου να βρίσκεται σε έναν αγώνα δρόμου. Ύστερα, πέρασε τα μάτια του πάνω από ολόκληρο το σώμα μου, αφήνοντας το βλέμμα του να σταθεί λίγο περισσότερο στο στήθος μου και τα πόδια μου.

‘Καλή σας ημέρα, Ιζαμπέλλα’. Το ολόκληρο όνομά μου στα χείλη του, ακουγόταν σαν το πιο όμορφο και σημαντικό όνομα του κόσμου.

Άφησε το χέρι μου κι εγώ ένευσα μια φορά, πριν κάνω μεταβολή για να βγω έξω από το γραφείο του κυρίου Κάλλεν. Μόλις πέρασα την πόρτα του, ένιωσα ξανά κανονική. Λες και μέσα σε εκείνον το χώρο έπρεπε κάπως να προστατευτώ. Τώρα πια, ήμουν σε απόσταση ασφαλείας. Μα πώς στο καλό μου φερόταν στο τέλος τόσο καλά; Αυτός ο άντρας, από την πρώτη κιόλας στιγμή, με μπέρδευε.

Μπήκα στο μικρό Lancia που μου είχε πάρει ο Τσάρλι και ο πατριός μου, ο Φιλ και ξεκίνησα για το σπίτι. Τότε, χτύπησε το κινητό μου και στην οθόνη εμφανίστηκε το όνομα του Ράιλι. Χαμογέλασα πλατιά και το σήκωσα.

‘Γεια σου, βλάκα!’, τον πείραξα.

‘Γεια σου, όμορφη!’. Όπως πάντα, ο Ράιλι ήταν τζέντλεμαν και μου φερόταν με τον καλύτερο τρόπο. ‘Πως τα πήγες; Άσε με να μαντέψω! Έσκισες, έτσι δεν είναι;’. Τον φανταζόμουν να χαμογελάει πλατιά, εμφανίζοντας την κάτασπρη οδοντοστοιχία του.

‘Μπορώ να πω πως ναι! Αν και στην αρχή όλα ήταν μια καταστροφή, αλλά τελικά τα πράγματα ήρθαν όπως τα ήθελα. Αν σου πω τι έγινε, θα γελάς μαζί μου για την υπόλοιπη αιωνιότητα’.

‘Μπορώ να φανταστώ τι έγινε. Ελπίζω να μην με χρειάζεσαι για να σε πάω στο νοσοκομείο. Ήταν πόδι ή χέρι αυτή την φορά;’

Γέλασα ειρωνικά. ‘Αυτή την φορά έπεσες έξω. Θα στα πω από κοντά’.

‘Δηλαδή την πήρες την θέση;’. Ο ενθουσιασμός του ήταν εμφανής.

‘Θα με ειδοποιήσουν τηλεφωνικώς, όμως νομίζω πως την πήρα’.

‘Σε είκοσι λεπτά είμαι σπίτι σου! Τα λέμε!’, είπε γρήγορα και το έκλεισε.

Πέταξα το κινητό στην θέση του συνοδηγού και αναστέναξα χαρούμενη και ξαλαφρωμένη, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο την ηλιόλουστη μέρα. Αυτή τη στιγμή, λάτρευα όλο τον κόσμο!

Όταν ο Ράιλι έφτασε σπίτι μου, καθίσαμε στο σαλόνι και του είπα πως έγιναν τα πράγματα. Γελούσε υστερικά μόλις του ανέφερα πως εμφανίστηκα από το πουθενά μπροστά στον κύριο Κάλλεν, με λερωμένη μπλούζα, και μάλιστα του μίλησα και με θράσος.

Ήταν χαρούμενος, επειδή ήμουν κι εγώ χαρούμενη.

Πάντα έτσι ήταν για εμάς. Ήμασταν παιδικοί φίλοι από το νηπιαγωγείο, αν και πολλοί θα μας ήθελαν μαζί ως ζευγάρι. Όπως για παράδειγμα, οι γονείς μου και οι γονείς του Ράιλι. Όμως δεν τον έβλεπα ως τίποτε παραπάνω από τον καλύτερό μου φίλο, που θα ήμουν πάντα δίπλα του, όχι σαν κοπέλα του. Τον αγαπούσα αφάνταστα και ήταν από τα πιο ξεχωριστά άτομα στην ζωή μου, όμως δεν μπορούσα να τον δω διαφορετικά.

Φάγαμε μαζί το μεσημέρι και περάσαμε το απόγευμα μαζί, βλέποντας τηλεόραση, συζητώντας περί ανέμων και υδάτων και κάνοντας όνειρα για το μέλλον. Ώσπου το κινητό μου δονήθηκε και ο σφυγμός μου επιταχύνθηκε. Το νούμερο μού ήταν άγνωστο.

‘Σήκωσέ το, Μπέλλα’, μου είπε ο Ράιλι με ένα ήρεμο ύφος.

‘Δεν μπορώ. Θα λιποθυμίσω. Σήκωσέ το εσύ!’.

‘Μπέλλα, σήκωσέ το τώρα!’.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και απάντησα.

‘Η δεσποινίς Σουάν;’ Αναγνώρισα την φωνή της Τζέσικα.

‘Ναι, ποιος είναι;’ Πάσχιζα να κάνω την φωνή μου να μην τρέμει.

‘Τηλεφωνώ από τον Όμιλο Κάλλεν. Είμαι η Τζέσικα Στάλνεϊ που γνωρίσατε το πρωί. Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι ο κύριος Κάλλεν σας προσλαμβάνει και θα ήθελε να ξέρει πότε ακριβώς θα είστε έτοιμη για να αναλάβετε τα καθήκοντά σας’.