Now, I Know... - Κεφάλαιο 2ο

‘Τώρα, ξέρω…’

Κεφάλαιο 2ο

‘Αληθινή ανακωχή’

Το τηλέφωνο κόντεψε να μου πέσει μέσα απ’τα χέρια. Δεν υπήρχε περίπτωση να είχα ακούσει καλά. Μου πέρασε από το μυαλό να την ρωτήσω εάν όντως είχα ακούσει σωστά, όμως θα φαινόμουν υπερβολικά ηλίθια.

‘Εμμ… Ομολογώ πως δεν περίμενα να έχω την απάντησή σας τόσο νωρίς και δεν προετοιμάστηκα κατάλ-’

‘Μπορείτε να περάσετε αύριο από τα γραφεία μας για να σας αναθέσει προσωπικά ο κύριος Κάλλεν τα καθήκοντά σας και να γνωρίσετε καλύτερα και τον χώρο μας;’, με διέκοψε τυπικά η υπάλληλος του Έντουαρντ Κάλλεν.

Το μυαλό μου άρχισε να ενεργεί πιο γρήγορα. ‘Φυσικά! Θα θέλατε να μου πείτε την ώρα;’, την ρώτησα και είδα τον Ράιλι να μου κάνει νοήματα για να τον προσέξω.

‘Πιστεύω στις εννιά πως είναι καλά. Άλλωστε ο κύριος Κάλλεν θα σας ενημερώσει για το κανονικό σας πρόγραμμα αύριο’.

‘Εντάξει, σας ευχαριστώ πολύ, θα είμαι εκεί ακριβώς στην ώρα μου’. Χαμογελούσα μέχρι τα αυτιά.

‘Καλή σας νύχτα, δεσποινίς Σουάν’. Η φωνή της δεν ήταν και πολύ ευχάριστη.

‘Καληνύχτα σας’.

Έκλεισα το τηλέφωνο και πήρα μια βαθιά ανάσα. Γύρισα προς τον Ράιλι που τόση ώρα καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα. Ακόμα δεν μπορούσα να το πιστέψω!

‘Λοιπόν;’ Το χαμόγελό του ήταν τεράστιο και η ανυπομονησία στην φωνή του καθαρά έκδηλη.

‘Δεν άκουσες; Θα είμαι αύριο στα γραφεία τους στις εννιά!’, φώναξα κατενθουσιασμένη και χοροπήδησα.

Εκείνος έτρεξε να με αγκαλιάσει και με φίλησε στο μέτωπό μου. ‘Το ήξερα, Μπέλλα! Αφού είσαι απίστευτη! Είμαι τόσο περήφανος για σένα’. Με έσφιξε. ‘Λοιπόν αυτό χρειάζεται να το γλεντήσουμε! Θα φέρω σαμπάνια’.

Εγώ έκλεισα τα μάτια μου καθώς το κεφάλι μου ακουμπούσε στο στήθος του. Ήμουν απόλυτα ευτυχισμένη και δεν μπορούσα να περιμένω για να αρχίσει επιτέλους η καριέρα μου.

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

‘Ο κύριος Κάλλεν μου είπε να τον περιμένετε στο γραφείο του. Σε πέντε λεπτά θα έχει επιστρέψει’, με πληροφόρησε η Τζέσικα καθώς με οδηγούσε για ακόμα μία φορά προς το γραφείο του νέου αφεντικού μου.

Σταμάτησα να περπατάω γρήγορα, όταν η Τζέσικα άνοιξε την γυάλινη πόρτα για το γραφείο που, απ’ότι είχα καταλάβει, θα γινόταν δικό μου. Η προηγούμενη μέρα ήταν τόσο επεισοδιακή που δεν είχα παρατηρήσει τα υπάρχοντα γύρω μου. Όμως αυτά που βρίσκονταν μπροστά μου ήταν περισσότερα από αυτά που είχα φανταστεί.

Το χρώμα των τοίχων ήταν το πιο φωτεινό άσπρο. Τα μάτια μου έπρεπε να το συνηθίσουν. Έτσι, ο χώρος φαινόταν πολύ πιο ανοιχτός και μεγάλος. Από το ταβάνι κρεμόντουσαν μοντέρνα φωτιστικά στο χρώμα του σκούρου γκρίζου. Μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάθεται στην αναπαυτική, δερμάτινη, μαύρη καρέκλα και να έχω μπροστά μου αυτό το πολυτελές γυάλινο γραφείο. Να δουλεύω σε αυτόν τον υπολογιστή τελευταίας τεχνολογίας,  να σηκώνω το τηλέφωνο και να τακτοποιώ τα έγγραφά μου. Πίσω και πάνω ακριβώς από την καρέκλα, ένας τεράστιος πίνακας με θέμα το Παρίσι διακοσμούσε τον τοίχο. Τα παράθυρα, που βρίσκονταν απέναντι ακριβώς από το γραφείο, καλύπτονταν με σκίαστρα και ήθελα αμέσως να τρέξω, να τραβήξω το σκοινί και να αφήσω τον χώρο να πλημμυρίσει από το φως της ημέρας. Το δωμάτιο μύριζε λες και ήταν καινούριο, λες και ήμουν η πρώτη που θα το χρησιμοποιούσε.

Αποφάσισα πως θα έφερνα και μερικά προσωπικά μου αντικείμενα από το σπίτι για να δώσω στο γραφείο μου τη ζωντάνια που του ταιριάζει. Δεν είχα καταλάβει ότι τόση ώρα είχα μείνει ακίνητη κοιτάζοντας με περιέργεια και ενθουσιασμό τα έπιπλα. Καθώς έκανα υποθέσεις μες στο μυαλό μου, η Τζέσικα με κοιτούσε με ένα ύφος λες και ήμουν τρελή. Ανάγκασα τον εγκέφαλό μου να ξεκολλήσει.

‘Ναι, αυτό θα είναι το γραφείο σας…’, είπε βαριεστημένα η Τζέσικα και προχώρησε για να ανοίξει την ξύλινη συρτή πόρτα του αμέσως επόμενου γραφείου.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και την ακολούθησα. Μόλις πάτησα το πόδι μου στον προσωπικό του χώρο, μια μεθυστική, αντρική και ταυτόχρονα γλυκιά μυρωδιά σκέπασε τα ρουθούνια μου. Μάλλον ήταν η κολόνια του. Μύριζε σαν μέντα και φρούτα του δάσους. Ήθελα να γεμίσω να πνευμόνια μου με το άρωμά του. Να εισπνεύσω τόσο βαθιά, μέχρι να ζαλιστώ και να λιποθυμήσω.

Το δικό του γραφείο δεν ήταν τόσο φωτεινό και ανάλαφρο όσο το δικό μου - ήταν ζοφερό. Και δεν έμοιαζε με όλο το υπόλοιπο κτήριο. Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι κρεμ με αποχρώσεις του καφέ. Καθώς έμπαινες, δεξιά και αριστερά υπήρχαν και άλλες δύο πόρτες, η μία από τις οποίες ήταν του μπάνιου. Ακριβώς απέναντί μου βρισκόταν ο θρόνος του. Μεγάλη μαύρη δερμάτινη πολυθρόνα (καρέκλα δεν μπορούσες σε καμία περίπτωση να την αποκαλέσεις) και ένα ξύλινο γραφείο στο χρώμα της καρυδιάς. Μια τεράστια οθόνη υπολογιστή, ένα κλασικό πορτατίφ, μερικές κορνίζες και μερικά είδη γραφείου διαλεγμένα με αριστοκρατικό γούστο κοσμούσαν το αριστουργηματικό τραπέζι του. Πίσω από την πολυθρόνα του, η τζαμαρία κρυβόταν από μπορντό-καφέ βελούδινες κουρτίνες που έφταναν μέχρι το πάτωμα. Μπροστά από το γραφείο του, ήταν τοποθετημένες δύο άλλες δερμάτινες πολυθρόνες. Παντού επικρατούσε απόλυτη τάξη. Όλα ήταν πεντακάθαρα και το πάτωμα φρεσκογυαλισμένο.  

Είχα ξεχάσει πως η Τζέσικα βρισκόταν δίπλα μου.

‘Πρέπει να σας προειδοποιήσω για κάτι. Δεν ξέρω εάν το καταλάβατε κατά τη διάρκεια της συνάντησής σας με τον κύριο Κάλλεν, όμως εγώ οφείλω να σας το επισημάνω. Η δουλειά  που έχετε αναλάβει απαιτεί πάρα πολλές θυσίες, ικανότητες και φυσικά είναι πολύ σημαντική. O Όμιλος Κάλλεν είναι ο πιο επιτυχημένος όμιλος εταιρειών στη χώρα και ανάμεσα στους 10 πιο γνωστούς σε όλο τον κόσμο. Όλες οι κοπέλες θα σκότωναν για μια θέση σαν τη δική σας. Ο κύριος Κάλλεν διοικεί ουσιαστικά όλο τον χώρο του χρηματοοικονομικού-ασφαλιστικού, του αρχιτεκτονικού και του ενεργειακού τομέα, όπως επίσης κατέχει κι ένα πολύ μεγάλο μερίδιο στον χώρο της νέας τεχνολογίας, στον κλάδο υγείας-ομορφιάς-φαρμάκων και στον χώρο του λιανικού εμπορίου. Πράγμα που σημαίνει πως είναι ένας άντρας ισχυρός, φιλόδοξος, απόλυτα ικανός και φυσικά με πολλά προβλήματα’, μιλούσε για εκείνον λες και τον ήξερε χρόνια και υποψιαζόμουν πως ήταν κάτι παραπάνω από μία εργαζομένη του. Είχε έναν τόνο θαυμασμού στην φωνή της.

’Πρέπει να είστε προετοιμασμένη να έρθετε αντιμέτωπη με την τελειομανία του, την αλαζονεία του, την αγένεια και την σκληρότητά του μερικές φορές. Από δω και πέρα, θα οργανώνετε τη ζωή ενός ατόμου που βρίσκεται πολύ ψηλά κοινωνικά και επαγγελματικά. Καλή σταδιοδρομία’. Έκανε μεταβολή και με άφησε μόνη μου να συλλογίζομαι τα λόγια της.

Με είχε βάλει σε πολύ περίεργες σκέψεις. Αναρωτιόμουν ξαφνικά, βάζοντας ένα βήμα πιο πίσω τον ενθουσιασμό μου, εάν όντως ήμουν έτοιμη να αναλάβω μια τόσο μεγάλη ευθύνη. Είχα αρχίσει να φοβάμαι πως θα τα θαλασσώσω. Ξεκινώντας από μια απλή σερβιτόρα, έμπαινα ξαφνικά σε έναν κόσμο που δεν είχα συνηθίσει, ως γραμματέας ενός τόσο ισχυρού άντρα.

Μα τι σκεφτόμουν;! Τέτοιες ευκαιρίες έρχονται μόνο μια φορά στη ζωή μας! Αυτό σπούδασα στο κάτω-κάτω, η θέση μου είναι σε μια επιχείρηση. Όλα θα πάνε μια χαρά και θα τα καταφέρω. Θεέ μου, είμαι η προσωπική γραμματέας του Έντουαρντ Κάλλεν! Ήθελα να βγω και να το φωνάξω παντού.

Πήρα μερικές χαλαρωτικές ανάσες και έδιωξα το άγχος από μέσα μου. Έτρεξα προς τα παράθυρα και άνοιξα διάπλατα τις κουρτίνες. Το δωμάτιο λούστηκε από τον ήλιο που  στεκόταν ακριβώς πάνω από το ψηλό κτήριο στο οποίο βρισκόμουν. Κοίταξα προς τα κάτω, βλέποντας τα γεμάτα πεζοδρόμια και τα αυτοκίνητα που δημιουργούσαν κίνηση. Βρισκόμουν στο κέντρο του Σιάτλ, στα κεντρικά γραφεία του πιο ισχυρού ομίλου εταιρειών και σκόπευα να φτάσω ακόμα πιο ψηλά! Ξαφνικά, είχα τόσα πολλά διαφορετικά όνειρα…

‘Επιτέλους κάποιος άνοιξε αρκετά αυτές τις κουρτίνες’, ακούστηκε μια πρόσχαρη βελούδινη φωνή από πίσω μου και οι παλμοί μου χτύπησαν κόκκινο.

Τα μάγουλά μου πήραν ένα απαλό ροζ χρώμα καθώς γύρισα να τον αντικρίσω και στάθηκα με ολόισια την πλάτη. Διέκρινα πως το πρόσωπό του φωτιζόταν από ένα χαλαρό χαμόγελο και με κοιτούσε εξεταστικά από την πόρτα. Στα χέρια του κρατούσε μια εφημερίδα και έναν καφέ. Φορούσε ένα γκριζόμαυρο κοστούμι με μια γκρίζα γραβάτα, άσπρο πουκάμισο και μαύρα γυαλιστερά παπούτσια. Τα μαλλιά του αυτή τη φορά δεν ήταν τόσο ανάκατα και αμέσως θέλησα να μπλέξω τα δάχτυλά μου ανάμεσά τους για να χαλάσω τη φόρμα τους.

Καθάρισα τον λαιμό μου. ‘Καλημέρα, κύριε Κάλλεν. Η Τζέσικα μου είπε να σας περιμένω εδώ και είδα πόσο σκοτεινό ήταν το δωμάτιο κ-και θ-θέλησα…’. Έδειξα νευρικά προς τις κουρτίνες, καθώς του εξηγούσα.

‘Κανένα πρόβλημα, δεσποινίς Σουάν. Για να πω την αλήθεια, χαίρομαι που τις ανοίξατε, διότι έτσι είχα την ευκαιρία να σας δω καλύτερα και να παρατηρήσω πως τα μαλλιά σας έχουν και μερικές αποχρώσεις του κόκκινου όταν βρίσκεστε στον ήλιο’, μου χαμογέλασε θέλοντας να με γοητεύσει και περπάτησε προς το μέρος μου.

Δεν περίμενα να μου πει κάτι τέτοιο και απαγόρευσα στον εαυτό μου να κοκκινίσει περισσότερο. Ήθελα τόσο πολύ να στριφογυρίσω τα μάτια μου, αλλά κρατήθηκα. Γιατί δεν μου άρεζε ο τρόπος που μου μιλούσε και με κοίταζε;

Άφησε την εφημερίδα και τον καφέ του στο γραφείο του και έβγαλε το παλτό του, όλη την ώρα έχοντας καρφωμένα τα μάτια του πάνω μου. Ήταν γυμνασμένος και μάλιστα αρκετά. Οι πλάτες του ήταν μεγάλες.

‘Ξέρετε, περιμένω κάθε πρωί να με βοηθάτε να βγάλω το πανωφόρι μου’, με πληροφόρησε πονηρά, με ένα ίχνος χιούμορ στη φωνή του.

‘Θα το έχω υπ’όψη μου’, μουρμούρισα και άρχισα να νιώθω πολύ νευρικά.

Μου έκανε νόημα να καθίσω και εκείνος κάθισε στην πολυθρόνα του. Έβαλε αργά το καλαμάκι στο πλαστικό ποτήρι του καφέ και ήπιε μια γουλιά. Έκανε έναν ήχο ευχαρίστησης στο πίσω μέρος του λαιμού του και η καρδιά μου αναπήδησε. Ξεροκατάπια και προσπάθησα να κοιτάξω κάπου αλλού, εκτός από το πρόσωπό του.

Παρατήρησε το ρολόι του. ‘Είστε στην ώρα σας. Το εκτιμώ βαθύτατα αυτό και φυσικά, το απαιτώ’. Τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά του, που ήταν ξαφνικά αυστηρά.

‘Δεν νομίζω πως θα σας απογοητεύσω σχετικά με αυτό’, του είπα κι εκείνος ένευσε.

‘Το γραφείο σας είναι ακριβώς από πίσω σας, νομίζω σας το είπε η δεσποινίς Στάνλεϊ. Μπορείτε να τοποθετήσετε μέσα σ’αυτό όποια προσωπικά σας αντικείμενα χρειάζεστε. Όσον αφορά τα καθήκοντά σας…’, η φωνή του έγινε πιο ζωντανή. ‘Περιμένω κάθε πρωί στις εννιά να βρίσκεστε ήδη στο γραφείο σας και να έχετε αφήσει πάνω στο τραπέζι μου ένα ζεστό καφέ από τα Starbucks, μερικά σοκολατένια κουλουράκια -και αυτά από τα Starbucks- και μια εφημερίδα’.

‘Από κει και πέρα, καθημερινά έχετε να οργανώνετε τα ραντεβού μου, είτε είναι εντός γραφείου που σημαίνει ότι είναι επαγγελματικά, είτε είναι εκτός που σημαίνει πως αφορούν κάποια κοσμική εκδήλωση ή κάποια συγγενική ή φιλική συνάντηση. Μερικά ραντεβού θα σας τα επισημαίνω εγώ και άλλα θα κλείνονται μέσω τηλεφώνου, γι’αυτό καλό θα ήταν να έχετε μια ατζέντα αποκλειστικά γι’αυτόν τον σκοπό’. Μιλούσε σταθερά και τυπικά, έχοντας τα πράσινα μάτια του συνέχεια στο πρόσωπό μου.  Και να ήθελα, δεν μπορούσα να κοιτάξω κάπου αλλού τώρα.

‘Όταν κάποιος θα σας παίρνει τηλέφωνο για να επικοινωνήσει μαζί μου, εάν είμαι σε θέση να μιλήσω, να με ενημερώνετε πρώτα ποιος βρίσκεται στο ακουστικό, ενώ εάν είμαι απασχολημένος να σιγουρεύεστε ότι είπε το όνομά του για να μπορέσω να επικοινωνήσω αργότερα μαζί του. Εάν κάποιος έρθει και με ζητήσει εδώ, ελέγχετε πάντα εάν έχει κλείσει πρώτα ραντεβού’. Νόμιζα πως όλα αυτά είναι δεδομένα, δεν ήμουν τόσο άσχετη για να χρειάζομαι τέτοιες επισημάνσεις.

Ξαφνικά, η έκφρασή του γέμισε νόημα και τα μάτια του πήραν ένα πιο σκούρο πράσινο. ‘Τώρα, όσον αφορά τα πιο προσωπικά ζητήματα. Περιμένω από εσάς να με συνοδεύετε σε κάθε κοσμική εκδήλωση που είμαι προσκεκλημένος ή διοργανώνω ο ίδιος. Επίσης, θα υπάρξουν φορές που θα σας χρειαστώ μαζί μου εκτός εργασιακού χώρου ή ακόμα και στο εξωτερικό. Φυσικά όλα τα έξοδα θα είναι πληρωμένα. Όπως και να έχει όμως, ζητώ από εσάς να είστε ντυμένη κατάλληλα για κάθε περίσταση και με ευπρεπή συμπεριφορά’. Ένιωθα πολύ άβολα κάτω από τη ματιά του. Ήταν η πρώτη φορά που αισθανόμουν τόσο εκτεθειμένη σε κάποιον.

 ‘Ας προχωρήσουμε στο τυπικό και οικονομικό κομμάτι’ έβγαλε ένα χαρτί από το συρτάρι του και το άφησε μπροστά μου μαζί με έναν στυλό. ‘Ορίστε το συμβόλαιό σας. Όπως ήδη ξέρετε σας προσφέρω $35.000 το χρόνο. Είστε υποχρεωμένη να δουλεύετε σ’αυτή την εταιρεία για τουλάχιστον τέσσερα χρόνια. Παρακαλώ, διαβάστε προσεκτικά τους όρους και υπογράψτε’.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η πόρτα άνοιξε και τρέχοντας, μπήκε μέσα ένας μελαχρινός άντρας, φορώντας μια καπαρντίνα και κρατώντας μια καφέ τσάντα στο ένα του χέρι. Ήταν λαχανιασμένος και κάπως αγχωμένος.

Ο κύριος Κάλλεν σηκώθηκε αμέσως όρθιος. ‘Μπλακ, άργησες. Πάλι’, απευθύνθηκε στον άντρα με φωνή συγκρατημένη αλλά φαινόταν εκνευρισμένος.

‘Συγγνώμη, Κάλλεν, αλλά είμαι δικηγόρος, όχι μέντιουμ για να προβλέπω εάν θα συμβεί στο δρόμο κάποιο ατύχημα για να με καθυστερήσει’, μίλησε ειρωνικά ο άντρας βγάζοντας την καπαρντίνα του. Τα μάτια του έπεσαν πάνω μου και μου χαμογέλασε.

‘Εσείς πρέπει να είστε η δεσποινίς Σουάν’. Μου έδωσε γρήγορα το χέρι του και το πήρα.

‘Μπέλλα’.

‘Μπέλλα, είμαι ο Τζέικομπ Μπλακ, δικηγόρος του κυρίου-που-δεν-αργεί-ποτέ’. Δάγκωσα το κάτω χείλος μου για να μην γελάσω. Κάτι μου έλεγε πως θα τα πήγαινα καλά με τον Τζέικομπ Μπλακ…

‘Μπλακ δώσ’της και τα άλλα δύο αντίγραφα του συμβολαίου για να υπογράψει και δίνε του’, παρενέβη ο κύριος Κάλλεν. Σε όλους συμπεριφερόταν με τέτοιον τρόπο; Έθαψα βαθιά μέσα μου την δυσαρέσκειά μου.

Ο Τζέικομπ έβγαλε από την τσάντα του άλλα δύο χαρτιά και μου τα έδωσε. Εγώ διάβασα τους όρους και υπέγραψα και στα τρία φύλλα.

‘Το ένα αντίγραφο το κρατάει ο κύριος Κάλλεν, το άλλο εγώ και αυτό εσείς δεσποινίς Μπέλλα’, μου είπε ευγενικά και έβαλα το χαρτί σε μια ζελατίνα που μου έδωσε το καινούριο αφεντικό μου.

‘Λοιπόν, πιστεύω πως όλα είναι έτοιμα για να ξεκινήσετε, δεσποινίς Σουάν’. Ο κύριος Κάλλεν μου χαμογέλασε πλατιά και μου έδωσε το χέρι του. Μια ζεστασιά απλώθηκε μέχρι τις άκρες των δαχτύλων των ποδιών μου όταν τον άγγιξα και θυμήθηκα πως ένιωσα χθες που είχε φιλήσει το χέρι μου. ‘Στις έντεκα θα σας παρουσιάσω στο Διοικητικό Συμβούλιο. Να είστε έτοιμη’.

Βγήκα από το γραφείο του και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Κάθισα στην καρέκλα μου και άρχισα να χαλαρώνω. Όλα σίγουρα είχαν πάει περίφημα. Τότε, κάποιος χτύπησε την γυάλινη πόρτα μου. Ήταν μια χαμογελαστή καστανή κοπέλα. Σηκώθηκα αμέσως και εκείνη μου συστήθηκε ως Άντζελα. Φαινόταν πολύ ζεστή και πρόσχαρη μαζί μου. Με σύστησε σε κάποιους άλλους συναδέλφους μου και μπορώ να πω πως όλοι ήταν πολύ ευγενικοί. Όλοι, εκτός από την Τζέσικα…

Στις έντεκα ακριβώς, ο κύριος Κάλλεν μου ανακοίνωσε πως όλο το Διοικητικό Σημβούλιο βρισκόταν στον χώρο συνεδριάσεων. Με σύστησε σε όλα τα μέλη του ως Ιζαμπέλλα Σουάν-η νέα γραμματέας του. Είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με μερικά άτομα, όπως την Μπρι Σολάντεζ, μια μικροκαμωμένη μελαχρινή κοπέλα περίπου στα 28 με 30 την οποία συμπάθησα αμέσως.

Στη μιάμιση είχαμε διάλειμμα και εγώ με την Άντζελα αποφασίσαμε να πάμε σ’ένα κοντινό καφέ για να φάμε κάτι και να γνωριστούμε καλύτερα. Και καθώς συζητούσαμε για την θέση της στην εταιρεία, ο Έντουαρντ Κάλλεν μπήκε στο μαγαζί, με το πανάκριβο κοστούμι του και το υπεροπτικό χαμόγελό του. Και ήρθε κατευθείαν προς το μέρος μας. Υπέροχα!

‘Άντζελα, Ιζαμπέλλα, δεν περίμενα να σας δω εδώ’. Έστειλε ένα πονηρό χαμόγελο προς εμένα.

‘Έχουμε διάλειμμα μέχρι της δύο και τέταρτο και πρότεινα στην Μπέλλα να πάρουμε κάτι να φάμε’, του είπε η Άντζελα ευγενικά.

‘Ελπίζω όλοι σας να την έχετε κάνει να αισθανθεί άνετα, Άντζελα’. Δεν έπαιρνε τα μάτια του από πάνω μου κι εγώ ήπια λίγο από το νερό μου. Με έκανε να νιώθω τόσο αμήχανα. Τι στο καλό πια;

‘Βρίσκεται σε καλά χέρια, κύριε Κάλλεν’, τον διαβεβαίωσε η Άντζελα. Εγώ απλά κούνησα το κεφάλι συμφωνώντας.

‘Χαίρομαι γι’αυτό’. Και έκανε μεταβολή για να δώσει την παραγγελία του σε μια υπάλληλο. Αυτό ήταν περίεργο…

Η Άντζελα, μόλις βεβαιώθηκε πως εκείνος δεν μας άκουγε, έσκυψε κοντά μου πάνω από το τραπέζι. ‘Είναι η πρώτη φορά που βλέπω τον κύριο Κάλλεν να έρχεται σε αυτό το μέρος. Συνήθως παραγγέλνει στο γραφείο του ό,τι χρειάζεται’.

‘Ναι;’. Η φωνή μου δεν ήταν σταθερή και το στόμα μου είχε στεγνώσει. Είχα αρχίσει να παρατηρώ πως ο Έντουαρντ Κάλλεν είχε σοβαρή επίδραση πάνω μου. Η φωνή του, ο τρόπος που περπατούσε και στεκόταν και πάνω απ’όλα, το έντονο βλέμμα του προς εμένα. Σύνελθε, Μπέλλα! Και τον ξέρεις μόνο δύο μέρες!

‘Φυσικά. Τα διαλείμματά του τα περνάει κλεισμένος στο γραφείο του και είναι πάντα εμ… απασχολημένος’. Κοκκίνισε.

‘Δηλαδή;’ Προσπάθησα να καλύψω κάπως την αυτόματη περιέργειά μου.

‘Όχι ότι είμαι κουτσομπόλα, Μπέλλα, όμως στα λέω αυτά για να προσέχεις. Πρόσεξα πως σε κοίταζε ο κύριος Κάλλεν και πίστεψέ με, δεν ήταν αθώο το βλέμμα του’.

‘Τι εννοείς;’ Ώστε δεν ήμουν η μόνη που το είχε παρατηρήσει. Έπρεπε να μάθω λεπτομέρειες γι’αυτόν τον άντρα.

‘Είναι γενικά άνθρωπος που κυνηγάει όποιο πλάσμα φοράει φουστάνι. Κι εσύ, Μπέλλα, όχι μόνο φοράς φουστάνι, αλλά είσαι μια πολύ ωραία γυναίκα και μάλιστα γραμματέας του. Απλώς να προσέχεις και επειδή φαίνεσαι σοβαρή κοπέλα, κράτησε τις αποστάσεις σου’, με συμβούλεψε και πήρα πολύ στα σοβαρά αυτά που είπε.

Της χαμογέλασα φιλικά. ‘Μην ανησυχείς, Άντζελα. Δεν είμαι τέτοια’.

Μου ανταπέδωσε το χαμόγελο. ‘Και να προσέχεις και την Τζέσικα. Είναι στην λίστα των γυναικών του κυρίου Κάλλεν και δεν σε συμπαθεί επειδή έχει δει τον τρόπο που σε κοιτάζει εκείνος’.

‘Θα το έχω υπ’όψην μου. Σ’ευχαριστώ, Άντζελα’. Της χάρισα ένα ζεστό χαμόγελο, γεμάτο ευγνωμοσύνη.

Ο κύριος Κάλλεν δεν μου είχε προσδιορίσει την ώρα που θα σχολούσα καθημερινά. Αν και πιστεύω πως δεν πρόκειται να είχα τα ίδια ωράρια με τους υπόλοιπους συναδέλφους μου. Όχι, σίγουρα όχι. Έτσι, με τον ιδρώτα να στάζει στο σβέρκο μου, χτύπησα την πόρτα του. Ακούστηκε από μέσα ένα βραχνό «περάστε» και την άνοιξα δισταχτικά.

Καθόταν στην πολυθρόνα του, προσηλωμένος σε κάτι χαρτιά μπροστά του.

‘Εμ… Κύριε Κάλλεν, είναι περασμένες επτά και θα ήθελα να σας ρωτήσω γενικά τι ώρα περιμένετε από εμένα να αποσύρομαι’. Με χίλια ζόρια έκανα την φωνή μου να ακουστεί.

Εκείνος σήκωσε τα μάτια του αποπροσανατολισμένος και όταν με παρατήρησε, με κοίταξε από πάνω ως κάτω σαν να ήταν απελπισμένος. Μόνο για μισό δευτερόλεπτο… Και ύστερα, το συνηθισμένο υπεροπτικό χαμόγελό του επέστρεψε. Άφησε τα χαρτιά του στην άκρη.

‘Νόμιζα το είχες καταλάβει, Ιζαμπέλλα. Το πότε ακριβώς σε χρειάζομαι και πότε όχι το καθορίζω εγώ. Συνεπώς, την μία μέρα μπορεί να φύγεις στις 6 το απόγευμα, ενώ την άλλη στις 6 το πρωί’. Το χαμόγελό του πλάτυνε κι εγώ αναρίγησα. Άμα ήταν άλλος στην θέση του, θα του έδινα ένα μάθημα. Συγκρατήθηκα.

‘Όπως νομίζετε’, μίλησα χαμηλόφωνα και έτριξα τα δόντια μου. Αλλά όχι, δεν θα το άφηνα έτσι! ‘Όμως, πρέπει να έχω ένα σχετικά σταθερό πρόγραμμα! Έχω κι εγώ την ζωή μου να κοιτάξω!’, ξέσπασα. Έπρεπε να το μετανιώσω ή όχι;

Το μέτωπό του και τα μάτια του ζάρωσαν και με κοίταξε βλοσυρά. Το βλέμμα του έκανε την καρδιά μου να σταματήσει. Σηκώθηκε όρθιος και περπάτησε με σταθερά, αργά βήματα προς το μέρος μου. Ένιωθα σαν να ήμουν η λεία του. Τα μάτια του είχαν κολλήσει επάνω μου και πια το πρόσωπό του βρισκόταν μόλις δέκα εκατοστά από το δικό μου. Η αναπνοή μου έγινε κοφτή τώρα. Μπορούσα να τον μυρίσω. Και την μεθυστική κολόνια του, αλλά και τον ίδιο. Έπρεπε να σηκώσω το κεφάλι μου αρκετά προς τα πάνω για να κρατήσω την ματιά του γιατί ήταν πολύ πιο ψηλός από μένα.

Εκείνη την στιγμή μέσα μου διαδραματιζόταν μια μάχη. Δεν ήξερα εάν ήθελα να ενδώσω στα λόγια του, στις πράξεις του, στην γοητεία του. Από την άλλη, ήξερα πως δεν έπρεπε να ενδώσω. Ήμουν πιο δυνατή απ’όσο φαινόμουν και θα του το αποδείκνυα. Με μπέρδευε το γεγονός ότι παρόλο που δούλευα εδώ μόλις μία ημέρα, ένιωθα σαν να τον ήξερα χρόνια. Ένιωθα πράγματα και έκανα σκέψεις που δεν έπρεπε. Είχα μπει στα βαθιά από τόσο νωρίς και αυτό ήταν κακό!

Φύσησε την ανάσα του στο πρόσωπό μου και ένιωσα τα μάτια μου να κλείνουν ασυναίσθητα. Τα γόνατά μου άρχισαν να λυγίζουν. Έμενα έκπληκτη από τις αντιδράσεις μου. Και εκείνος ήξερε ακριβώς τι μου έκανε. Και του άρεζε.

Να πάρει, Μπέλλα! Είναι το αφεντικό σου! Και σε προειδοποίησε η Άντζελα. Και πέρα από αυτό, δεν είσαι ο τύπος της εργαζομένης που θα πάει με το αφεντικό της!

Έκανα ένα βήμα πιο πίσω, ανακτώντας τις δυνάμεις μου. Έσφιξα τους ώμους μου και τον κοίταξα κατάματα, με ένα αποφασιστικό βλέμμα. Ήταν τόσο δύσκολο να μην χαθώ μέσα στα σμαράγδια του. Εκείνος κατάλαβε την κίνησή μου και ένα ίχνος θυμού έλαμψε μέσα στα μάτια του. Έκανε κι εκείνος ένα βήμα προς εμένα, αλλά αυτή την φορά δεν προσπαθούσε να με μαγέψει. Το πρόσωπό του είχε αγριέψει.

‘Άκουσέ με καλά, Ιζαμπέλλα. Στο παιχνίδι αυτό, εγώ βάζω τους κανόνες. Όσο πιο σύντομα το καταλάβεις, τόσο πιο εύκολο θα είναι για σένα’. Τα μάτια του με έκαιγαν από πάνω ως κάτω.

Μία ήταν η αντίδρασή μου. Αναρίγησα.